بازدید اعضای انجمن ایمنی زیستی ایران از دانشگاه مالایا

هیئت ایرانی شرکت کننده در جشنواره مالزی روز پنجشنبه 30 سپتامبر 2010 به دعوت خانم دکتر جنیفر آن هاریکریشنا از مرکز تحقیقات بیوتکنولوژی کشاورزی (CEBAR) دانشگاه مالایا (UM) و گلخانه های ویژه گیاهان تراریخته در این دانشگاه بازدید کردند.

اخبار

کد مطلب: 5691 در 13 مهر 1389 0

این بازدید به منظور آشنایی گروه با فعالیتهای بیوتکنولوژی کشاورزی در مالایا و تبادل تجربیات طرفین در این زمینه ترتیب داده شده بود. ابتدا خانم دکتر جنیفر آن هاریکریشنا به عنوان رئیس مرکز تحقیقات بیوتکنولوژی کشاورزی پس از خیر مقدم به دکتر قره‌یاضی رئیس انجمن ایمنی زیستی، مهندس مختاری نایب رئیس این انجمن و دکتر افراز عضو هیئت مدیره این انجمن و هیئت همراه مرکز تحقیقات بیوتکنولوژی گیاهی و فعالیت های آن راتشریح کرد. تولید برنج تراریخته در مرحله آزمایشگاهی و توسط دانشجویان از جمله فعالیت هایی بود که با توجه به تخصص گروه ایرانی از مواردی بود که از طرف ایرانی تقاضای راهنمایی و همکاری شد. سپس با گزارش مختصری در مورد وضعیت قانون ایمنی زیستی مالزی و تلاشی که برای تهیه مقررات تسهیل کننده مهندسی ژنتیک در دست تلاش است ابراز امیدواری شد که در آینده همکاری های انجمن ایمنی زیستی و دانشگاه مالایا افزایش یابد. دکتر جنیفر آن هاریکریشنا گزارشی را ارائه داد که نشان دهنده استقبال مردم مالزی از محصولات تراریخته است . وی بخشی از این نگرش مثبت را ناشی از تعامل مثبت بین مسئولان دولتی و پژوهشگران و به ویژه برگزاری همایش سالیانه "بیوتکنولوژی مالزی" با حضور موثر نخست وزیر پیشین و کنونی این کشور در این همایش و روشنگری های مرکز اطلاعات بیوتکنولوژی مالزی دانست. وی بر اهمیت اطلاع رسانی به عموم و روش های آشنایی عموم مردم با بیوتکنولوژی و محصولات تراریخته از طریق رسانه ها و بخصوص روزنامه های محلی تاکید کرد.

بر اساس گزارش وی روند شروع هر کار تحقیقاتی در زمینه محصولات تراریخته به این ترتیب است که ابتدا آزمایشگاه باید درخواستی به کمیته ایمنی زیستی هر موسسه ارائه بدهد تا این کمیته در مورد وجود امکانات کافی ایمنی در آن آزمایشگاه بررسی کرده و نظر خود را اعلام نماید. البته هر محققی می‌تواند پروژه خود را پیش از این درخواست نیز آغاز کند، ولی اگر در میان پروژه نتیجه بررسی کمیته عدم وجود امکانات ایمنی لازم را تشخیص داد، کار باید متوقف شود. پس از این مرحله، پروژه هایی که با هدف رهاسازی و تولید نهایی محصول نیستند صرفا برای اطلاع به به کمیته ملی ایمنی زیستی اطلاع داده می شود. در مورد پروژه هایی که با هدف تولید محصول و تجاری سازی است این گزارش برای کسب مجوز به کمیته ارسال می‌شود تا در صورت تأیید، شروع شود. این کمیته گروه‌های مختلف در زمینه های پزشکی، کشاورزی، دارویی و دیگر رشته ها دارد. هر پروژه ای باید علاوه بر اطلاعات لازم فنی، حاوی روش پیشنهادی مدیریت ریسک نیز باشد.

دکتر قره‌یاضی ضمن تشکر از دعوت دانشگاه مالایا از هیئت ایرانی، ضمن اعلام آمادگی این انجمن برای توسعه همکاری ها و ارائه مشاوره تخصصی به دانشگاه مالایا خواهان نهادینه سازی و عقد تفاهم همکاری با این دانشگاه شد که مورد استقبال هیئت مالزیایی قرار گرفت و پیش نویس این تفاهم نامه تحویل گرفته شد و پس از بررسی کلیات با آن موافقت شد و مقرر شد در آینده نزدیک نسبت به امضای این تفاهم اقدام شود. پس از آن از گروه دعوت شد که از آزمایشگاه‌ها و گلخانه‌های ویژه گیاهان تراریخته این مرکز بازدید شود.

آزمایشگاه گیاهان تراریخته این دانشگاه دارای سطح حصر 2 (BCL2) بوده و درب ورودی آزمایشگاه با اثر انگشت افراد مجاز باز میشد. هر فرد ملزم است که در ورودی آزمایشگاه روپوش و کفش ازمایشگاهی بپوشد. در کنار آزمایشگاه که مجهز به امکانات ایمنی لازم از جمله امکانات شستشوی دست، هود لامینار و … بود، گلخانه های گیاهان تراریخته قرار داشت.

گفتنی است پروژه احداث گلخانه های ویژه گیاهان تراریخته ایران از سال 1384 در پژوهشکده بیوتکنولوژی کشاورزی متوقف مانده و با توجه به تورم و افزایش قابل توجه نرخ برابری ریال با ارزهای خارجی پیش بینی می‌شود اکنون ساخت چنین گلخانه هایی با ضرر وزیان اقتصادی بیشتری مواجه خواهد بود. نداشتن گلخانه‌های ویژه گیاهان تراریخته به عنوان یکی از دلایل توقف برخی پروژه‌های مهندسی ژنتیک در مرحله آزمایشگاه و جلوگیری از تجاری سازی محصولات تراریخته در ایران عنوان شده است.

خانم فهیم‌دخت مختاری نایب رئیس انجمن ایمنی زیستی ایران در مصاحبه‌ای اختصاصی با مرکز اطلاعات بیوتکنولوژی ایران ضمن اعلام این خبر گفت: گلخانه ‌های طراحی شده توسط پژوهشکده بیوتکنولوژی کشاورزی ایران در سال‌های 1383-1384 به مراتب پیشرفته‌تر و مجهزتر از گلخانه‌های تراریخته امروز دانشگاه مالایا بودند. جاي تأسف است که با داشتن برجسته‌ترین متخصصین در این زمینه در کشور، شاهد پیشرفت روزمره سایر کشورها و عقب ماندن خودمان از قافله پیشرفت جهانی در عرصه بیوتکنولوژی کشاورزی هستیم.