توقف التهابات ام اس در مسیر پیشروی خودش

بر طبق مقاله‌ای که در تاریخ پنجم ژوئن در ژورنال علوم پزشکی به چاپ رسید، پژوهشگران دانشکده پزشکی فاینبرگ دانشگاه نورت وسترن، دانشگاه و بیمارستان زوریخ و مرکز پزشکی و دانشگاه هامبورگ اپندورف در آلمان اعلام کردند که فاز ابتدایی پژوهش‌های بالینی درمان جدید التهابات ناشی از حمله بیماری ام اس از طریق بازنشاندن سیستم ایمنی بدن بیمار سبب کاهش از بین رفتن میلین از 50% به 75% می‌شود.

همانطور که می‌دانیم در بیماری عصبی ام اس، در اثر حمله بیماری، سیستم ایمنی بدن بر علیه خود فعال شده و به غشای سلول‌های عصبی (میلین) حمله کرده و آنها را از بین می‌برد. آسیب سلول‌های عصبی به علت ماهیت خاص این سلول‌ها عمدتا غیر قابل جبران بوده و زمانیکه میلین از بین برود، انتقال دستورات و پیام‌های عصبی با اختلال مواجه می‌شود که با توجه به محل و شدت آسیب دیدگی می‌تواند منجر به کرختی، فلج اعضا و یا حتی در صورت آسیب دیدگی اعصاب بینایی، منجر به کوری شود .

بهترین تشبیه برای عملکرد و نقش میلین، روکش پلاستیکی موجود بر روی سیم‌های برق است. در صورت آسیب دیدن روکش سیم‌ها، علاوه بر احتمال ایجاد آتش سوزی و سایر خطرات مربوطه، انتقال جریان به درستی انجام نمی‌شود. متاسفانه این بیماری درمان پذیر نبوده و در برخی موارد تنها می‌توان از ایجاد ضایعات بزرگ و غیرقابل بازگشت جلوگیری کرد. البته این بیماری عمدتا به چهار نوع (خوش خیم، پیشرونده- خاموش شونده، پیشرونده ثانویه و پیشرونده اولیه) تقسیم می‌شود و تظاهرات و اثرات هر یک از این انواع با دیگری متفاوت بوده ولی در طول زندگی بیمار قابل تبدیل به یکدیگر هستند( توضیح مترجم).

در این پژوهش دانشمندان تلاش کردند تا مقاومت ایمنی آنتی ژن‌های میلین را بالا برده و در نتیجه از آسیب سلول‌های مذکور جلوگیری کرده و یا آسیب دیدگی آنها را به حداقل برسانند. هدف این پژوهش بررسی امکان، ایمنی و قابلیت پذیرش رژیم‌های مقاومت‌ساز از طریق تزریق سلول‌های تک هسته‌ای خونی سطحی به همراه هفت پپتید میلین بود. این پژوهش بر روی هفت بیمار مبتلا به ام اس نوع پیشرونده- خاموش شونده و دو بیمار مبتلا به نوع ام اس پیشرونده ثانویه انجام شد. سلول‌های تی (سلول‌های مولد ایمنی و مقاومت) تمامی این بیماران حداقل به یکی از پپتیدهای میلین به کار رفته واکنش نشان داده و هیچ یک از بیماران فوق الذکر تحت درمان‌های رایج بیماری نبودند.

نتایج این پژوهش در کلیه زمینه‌های مورد بررسی قابل قبول بود. به گفته دکتر استفان میلر، پژوهشگر میکروبیولوژی- ایمنی شناسی از دانشکده پزشکی فاینبرگ دانشگاه نورت وسترن، روش بکار گرفته شده پاسخ‌های خود ایمنی فعال شده را متوقف کرده و مانع فعالیت خود ایمنی جدید می‌شود. این درحالیست که در کمال تعجب، در اثر این درمان سیستم ایمنی نرمال بدن دست نخورده باقی مانده و تحت تاثیر این درمان قرار نمی‌گیرد. درحالیکه اکثر درمان‌های حال حاضر سرکوب کننده سیستم ایمنی بوده و بیمار نسبت به عفونت‌ها آسیب پذیر می‌شود.

در طول دوره درمان (که شامل یک دوره شش ماهه پایش نیز بود) هیچ یک از بیماران لکه‌های عصبی (پلاک‌های ایجاد شده ناشی از از بین رفتن میلین) جدید و یا حمله بیماری مشخصی از خود نشان ندادند. به گفته پژوهشگران این طرح با روش مذکور می‌توان از ایجاد التهاب در بیماران ام اس جلوگیری کرد. همچنین به عقیده آنها اگر از آنتی ژن‌های دیگری (مرتبط با سایر بیماری‌های خودایمنی) استفاده شود می‌توان به درمان سایر بیماری‌های خودایمنی و یا آلرژیک نیز کمک کرد.

در پژوهش‌های دیگری که توسط دکتر میلر انجام و نتایج آن منتشر شده است، به جای استفاده از سلول‌های خونی از ذرات نانو به عنوان ناقل آنتی ژن میلین استفاده شده است و نتایج آن نشان داده است که ذرات نانو (که بسیار ارزانتر و در دسترس‌تر هستند) نیز برای استفاده به عنوان ناقل به اندازه سلول‌های خونی موثر بوده و جایگزین بسیار مناسبی برای آنها هستند.

تکنولوژی ذرات نانو مورد استفاده تحت لیسانس شرکت توسعه دارویی کور بوده و در مرحله توسعه پیش-بالینی هستند.

منبع: http://www.genengnews.com/gen-news-highlights/stopping-ms-inflammation-in-its-tracks/81248446/

ترجمه و تنظیم: آرزو متقی