یادنامه‌ای در بزرگداشت دکتر بهزاد قره‌یاضی
به مناسبت چهارمین سالگرد درگذشت آن انسان آزاده و دانشمند متعهد
خرداد، یادآور فقدانی است که هنوز داغ آن در دل‌ها تازه است. چهار سال از روزی می‌گذرد که دکتر بهزاد قره‌یاضی، دوست، همکار، و همراه ارزشمندمان، چشم از جهان فروبست؛ اما یاد و راه او هنوز زنده و روشن است.
دکتر قره‌یاضی تنها یک دانشمند برجسته در حوزه مهندسی ژنتیک و ایمنی زیستی نبود. او انسانی والا، صریح، بی‌ادعا و آزاده بود که هیچ‌گاه علم را از اخلاق جدا ندانست. او از نخستین کسانی بود که بی‌محابا از فناوری‌های نوین دفاع کرد، در عین آنکه به‌خوبی از ریسک‌ها و ضرورت‌های ایمنی در این مسیر آگاه بود.
در کنار تمامی مقام‌ها و مسئولیت‌هایش، آن‌چه برای ما دوستان او ماندگار است، روح بزرگ، شجاعت، صداقت کم‌نظیر، و دلسوزی خالصانه‌ای بود که در رفتار و گفتارش موج می‌زد. بی‌پرده سخن می‌گفت، بی‌هراس نقد می‌کرد، اما همیشه در پی ساختن بود نه ویران کردن.
برای من، که سال‌هایی از عمر را با او همکار و دوست بودم، فقدانش نه فقط فقدان یک چهره علمی، بلکه از دست دادن یک انسان بزرگ و تکرار نشدنی بود. کسی که اگرچه تند می‌گفت، اما از سر عشق می‌گفت؛ عشق به ایران، به کشاورزی پایدار، به پژوهش، و به نسل آینده.
چهار سال گذشته، اما اثر او در علم، در سیاست‌گذاری، در تربیت شاگردان، و در وجدان حرفه‌ای ما باقی است.
یادش گرامی، راهش پررهرو، و نامش در تاریخ علم این سرزمین ماندگار باد.
با احترام و اندوهی عمیق،
اسکندر زند
خرداد ۱۴۰۴