وقتی نمایندگان بدون دانش کافی نقد می‌کنند
طرح مسائل غیرعلمی و غیرمستند از صحن علنی مجلس آن هم در نشست‌های مهمی مانند رأی اعتماد وزرا جای تامل دارد. نماینده مردم اردبیل در جریان رأی اعتماد به محمود حجتی، وزیر جهاد کشاورزی، مسائلی را علیه دانش تراریخته مطرح کرد که نه‌تنها هیچ‌گونه پایه و اساس علمی ندارد و هیچ‌یک از سازمان‌های مرجع جهانی حرف‌های او را تأیید نمی‌کند بلکه حتی درباره تولید تراریخته در ایران قوانین داخلی موجود است و جای حیرت است که عضوی از قوه قانون‌گذار کشور از آن بی‌اطلاع باشد.
طرح مسائل غیرعلمی و غیرمستند از صحن علنی مجلس آن هم در نشست‌های مهمی مانند رأی اعتماد وزرا جای تامل دارد. نماینده مردم اردبیل در جریان رأی اعتماد به محمود حجتی، وزیر جهاد کشاورزی، مسائلی را علیه دانش تراریخته مطرح کرد که نه‌تنها هیچ‌گونه پایه و اساس علمی ندارد و هیچ‌یک از سازمان‌های مرجع جهانی حرف‌های او را تأیید نمی‌کند بلکه حتی درباره تولید تراریخته در ایران قوانین داخلی موجود است و جای حیرت است که عضوی از قوه قانون‌گذار کشور از آن بی‌اطلاع باشد. ایشان «واردات محصولات خطرناک تراریخته» را موضوع سخنرانی خود علیه محمود حجتی انتخاب کرد، این درحالی است که هیچ‌کدام از مراجع علمی و معتبر جهان ادعای او را تأیید نکرده است. از این گذشته، واردات محصولات تراریخته از سال ٨٥ و از زمان دولت محمود احمدی‌نژاد به کشور باب شد؛ آن هم در حجم بالا و درست در زمانی که ایران تلاش می‌کرد همچون بسیاری از کشورهای پیشرفته جهان با استفاده از این فناوری به تولید داخلی دست پیدا کند و ضریب امنیت غذایی خود را افزایش دهد. کمی پیش از این زمان، یعنی در سال ٨٣ و در دولت اصلاحات، محمود حجتی با درایت نسبت به اهمیت این دانش در بحث امنیت غذایی تولید آزمایشگاهی، نخستین محصول تراریخته ایران را به نام خود ثبت کرد، اما درست در همین زمان که کشور به سمت دستیابی به یک فناوری مهم تولید غذا می‌رفت، مافیای واردات سربرآورد و سالانه ٥میلیارد دلار محصول تراریخته به ایران وارد کرد، بدون آن‌که مصرف‌کنندگان از این موضوع اطلاع داشته باشند و در عین حال هجمه سنگینی علیه «تولید» تراریخته راه انداخت، بی‌آن‌که کسی بپرسد اگر تراریخته بد است چرا تنها «تولید داخلی» آن بد است؟ فارغ از این‌که این نوع محصولات می‌تواند سالم‌تر و مفید‌تر از محصولات غیرتراریخته باشد و کشورهای دارای این فناوری به تولید‌کنندگان اصلی غذا در جهان تبدیل شده‌اند. جا دارد کمی تامل کنیم، چگونه است که هرگاه سخن از تولید داخلی یک کالای سرنوشت‌ساز و بومی‌سازی یک فناوری مهم است، یک جریان مخالف فعال می‌شود. تاسف و تأثر جامعه علمی کشور ازجمله جامعه ایمنیزیستی، متشکل از صدها نفر از روسای دانشگاه‌ها، واحدهای پژوهشی، انجمن‌های علمی، متخصصان و فعالان سلامت و محیط زیست کشور نسبت به اظهارات بیان شده درباره محصولات تراریخته به دلایل زیر است:
واردات محصولات تراریخته از سال ۱۳۸۵ (دوره وزارت آقای اسکندری) آغاز شده که براساس گزارش تحقیق و تفحص مجلس شورای اسلامی، در دولت دهم حجم آن بیش از ۵میلیارد دلار بوده است. معلوم نیست علت سکوت این دوستان نسبت به واردات محصولات تراریخته طی ۱۲سال گذشته و مخالفت ناگهانی این روزها همزمان با تلاش دانشمندان برای تولید داخلی چیست؟ آیا از اغراض سیاسی و اقتصادی یک بنگاه خاص فناوری‌هراس و دانایی‌ستیز که این هجمه تبلیغاتی را مدیریت می‌کند؟
در سالیان متمادیِ واردات محصولات تراریخته، مهندس محمود حجتی همواره درصدد کاهش واردات و تولید داخلی این نوع محصولات بوده است که با جنجال‌سازی بنگاه فناوری‌هراس یاد شده تا امروز تحقق نیافته است. مهندس حجتی وزیر مدبری است که قبل از آغاز واردات محصولات تراریخته در اندیشه تولید داخلی این محصولات دانش‌بنیان برآمد و افتخار تولید نخستین برنج تراریخته مقاوم به آفت در جهان را در سال ۱۳۸۳ از آن خود کرد، اما دو دولت بعد از وی ضمن تخریب تمام زیرساخت‌ها، به محاکمه دانشمندان داخلی پرداختند و راه واردات را در پیش گرفتند. به‌راستی، چرا این نماینده محترم در مورد “عدم‌تولید ملی محصولات تراریخته” با وجود تأکید ماده ۲ قانون ملی ایمنیزیستی مصوب سال ۱۳۸۸ مجلس شورای اسلامی، سند ملی زیستفناوری (١٣٨٤) و راهبردهای آن مصوب ٦/٩/١٣٨٦ شورایعالی انقلاب فرهنگی و سیاست‌های كلی و بلندمدت جمهوری اسلامی ایران (١٣٧٩) سوال نکرد؟ آیا یک نماینده مجلس نباید از وجود چنین اسناد و قوانینی اطلاع داشته باشد یا پیش از اظهارنظر از کارشناسان امر کمک بگیرد؟
آیا یک نماینده اجازه دارد بدون هرگونه استنادی یک فناوری داخلی را عامل به خطر افتادن سلامت مردم معرفی کند؟ جای تعجب است که یک نماینده بدون توجه به گزارش‌های مراجع معتبر علمی و رسمی جهان ازجمله سازمان جهانی بهداشت، مراکز دانشگاهی، انجمن‌های علمی داخلی و فرآیندهای قانون صدور مجوز در وزارت بهداشت و کشاورزی، ادعاهای بی‌اساس یک بنگاه معلوم‌الحال را به‌عنوان اصل تلقی کرده و به این بهانه یکی از موفق‌ترین وزرای کشاورزی کشور را زیر سوال ببرد؟
آیا اطلاعات این نماینده در مورد این نوع محصولات بیش از وزیر بهداشت، وزیر کشاورزی، رئیس فعلی سازمان حفاظت محیط زیست، مراکز دانشگاهی و انجمن‌های علمی کشور، سازمان جهانی بهداشت است.
جامعه علمی و دانشگاهی و انجمن‌های علمی کشور با صدها عضو از بین دانشمندان کشور در مقاطع مختلف با ارسال طومارهایی به سازمان محیط زیست و مجلس شورای اسلامی نظر خود را درباره جریان فناوری‌هراس اعلام کرده است که شما را به مطالعه این موارد توصیه می‌کنم. روشن است که جامعه علمی به حق نمایندگان محترم مردم برای مخالفت با وزرای پیشنهادی و سوال یا حتی استیضاح هر مقامی ولو رئیس‌جمهوری کاملا احترام می‌گذارد، اما به لحاظ جایگاه و مسئولیت ذاتی خود در مقابل اظهارات و ادعاهای فاقد مبنای علمی سکوت نکرده و نخواهد کرد و حق سوال از نمایندگان محترم و حضور در حوزه‌های انتخابیه آنان برای پاسخگویی به شبهات آنان را برای خود محفوظ می‌داند.
زهرا حاجت‌پور-دبیر مرکز اطلاعات بیوتکنولوژی ایران
منبع: شهروند