دکتر فرزامی٬ دانشمند برجسته بیوشیمی ایران درگذشت
دکتر بيژن فرزامی، دانشمند برجسته بيوشيمی ايران و عضو هيات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران پس از تحمل بيماری، در سن 75 سالگی درگذشت.
دکتر بيژن فرزامی، دانشمند برجسته بيوشيمی ايران و عضو هيات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران پس از تحمل بيماری، در سن 75 سالگی درگذشت.
به گزارش ايسنا استاد بيژن فرزامی که از معدود دانشمندان کشور در زمينه آنزيمها بود، در سال 1315 در شهر تهران متولد شد. وی پس از اخذ ديپلم از دبيرستان البرز تهران، تحصيلات عالی خود را در سال 1333، در رشته داروسازی دانشکده داروسازی دانشگاه تهران آغاز کرد و در سال 1339 فارغالتحصيل و در سال 1354 موفق به اخذ درجه تخصصی در رشته دکتری شيمی- بيوشيمی از دانشکده «راتگرز» دانشگاه نيوجرسی آمريکا شد. سپس تحصيلات فوق تخصصی خود را در رشته آنزيمشناسی دانشگاه «نورثوسترن» شيکاگو در سال 1356 به پايان رساند.
دکتر فرزامی پس از بازگشت به وطن، تدريس بيوشيمی در دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران را آغاز کرد و تلاش پيگير خود را در راه تعليم و تحقيق تا زمان بيماری و عدم امکان حضور در دانشگاه ادامه داد.
وی علاوه بر تحقيقات و مقالات متعدد که به اخذ جوايزی از جمله جايزه ملی «هفتمين جشنواره خوارزمي» منجر شد، سه کتاب در زمينه اصول شيمی و بيوشيمی، آنزيمها و بيوشيمی فيزيک به رشته تحرير درآورد. کسب جوايز جشنوارههای ابن سينا و جابر بن حيان، دو جايزه ملی در هند و لوح تقدير از اولين دوره نکوداشت مقام استاد از افتخارات اين استاد برجسته بوده است.
استاد فرزامی در مدت فعاليتهای اجرايی خود در کسوت معاون پژوهشی گروه بيوشيمی دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران، عضو شورای پژوهشی دانشکده، عضو شورای تحصيلات تکميلی گروه، نماينده گروه در شورای بينالملل دانشگاه، عضو هيات رئيسه انجمن بيوشيمی ايران و سردبير خبرنامه علمی بيوشيمی مشغول به کار بود.
به گزارش ايسنا عوارض ناشی از سکته مغزی چند سالی بود که دکتر فرزامی را از فعاليت در دانشگاه و محيطهای علمی بازداشته بود، اما کلام دلنشين استاد که هيچگاه از حرکت و تلاش علمی باز نمیايستاد، همچنان آويزه گوش صدها شاگرد اوست که میگفت: "شرط خوشبختی در زندگی، نهراسيدن از مشکلات، پايداری و درک ارزشهای خودمان است. بايد بدانيم اگر برای اهداف و ارزشهای خودمان کوشش کنيم به هدف میرسيم… اشکال کار ما اين است که سريعا در مقابل مشکلات عقبنشينی میکنيم. چيزی که برای اجتماع ما مضر است، خودکم بينی و يأس است. ما نبايد زود صحنه را خالی کنيم، تا هم خودمان زندگی پرباری داشته باشيم و هم بتوانيم به مملکت خدمت کنيم و اين خيلی ارزشمند است".